Stan splątania

 Dawno mnie tutaj nie było⌚, więc dziś przybywam z moją recenzją powieści📖 Roksany Jędrzejewskiej - Wróbel pt. Stan splątania. Charakter i elementy na okładce wyglądają obiecująco i wręcz zapraszają do ukazanej przestrzeni. Książka swoją premierę miała 3 lata temu. 

 Utwór przedstawia różne, współczesne zagwostki, problemy naszego świata. Autorka na przykładzie prostych, z życia wziętych historii, z którymi każdy z nas musi się mierzyć pokazuje, jak ważną rolę odgrywa nasz przyjaciel, drugi człowiek. Opisuje, jak życie mogłoby wyglądać bez pośpiechu, obowiązków, wymagań... Myślę, że każda osoba znajdzie w tej historii jakąś cząstkę siebie, jakiś fragment, który będzie szczególnie bliski sercu. 

Przyznam szczerze, że na początku przeraziła mnie ilość rozpoczynających się w jednym momencie wątków, ale z czasem wszystko zaczynało mieć swoje ręce i nogi😅. Autorka stara nas przekonać, jaki świat mógłby być inny patrząc na to ze spokojniejszej perspektywy. Dawno nie spotkałam się z książką📖, która ma nagromadzonych aż tyle środków stylistycznych, retrospekcji, opisów nawet najbardziej oczywistej rzeczy. To właśnie sprawiało, że opowieść nabierała unikatowego charakteru, której nie pożałujemy, że przeczytaliśmy😀.

Historia rozpoczyna się w szkole podstawowej, do której uczęszczają nasi główni bohaterowie: Miłosz, Lena i Marysia. Chodzą do tej samej klasy, mieszkają na tym samym osiedlu, ale to nie ma z nimi nic wspólnego. Nie wiedzieli o sobie nic, nie spędzali razem czasu. Dopiero przypadkowy, wspólny udział w wolontariacie w domu osób starszych sprawia, że zaczynają się poznawać. Pierwsze dwa spotkania ociągali jak mogli, przerażeni wizją starości, ale nie zdawali sobie z wszystkiego sprawy. Atmosfera domu w którym mieszkały starsze osoby, czyli Zaciszna przystań szybko powoduje, że znajdują tam najlepszych przyjaciół, bratnie dusze💗.

Elodia, Bertram i Jarmina pomagają Lenie, Marysii i Miłoszowi zrozumieć postępowanie teraźniejszego świata, że nie jest on taki sam, jak byli kiedyś, dawno temu młodzi. Znajdują w sobie oparcie i zwierzają się z rzeczy, na które niekoniecznie mają wpływ, dlaczego jest tak, a nie inaczej.

Szczególnie spodobał mi się fragment porównujący wodę z kranu z najogólniej mówiąc momentami zastanowienia. Przytoczę go.

,,Sprawy bieżące zawsze mają pierwszeństwo, dlatego zalewają wszystko, każde pytanie, każdą wątpliwość, każdy niepokój ''.

Co łączy Lawendowe Wzgórze, na którym mieszkają dzieci i Zaciszną Przystań? Gwarne ulice a wypełniający korytarz ciszą. Elodia, Bertram i Jarmina opowiadają o swoich niespełnionych do tej pory marzeniach✨, o tym że nikt nie jest samowystarczalny i nieraz potrzebuje pomocy.

Mówię Wam, to naprawdę piękna powieść, przez którą można błyskawicznie przebrnąć, chociaż nie wiem dlaczego, pomimo, że wątki zapowiadały się obiecująco, to z łatwością potrafiłam się oderwać od książki. Nigdy mi się tak nie zdarza.

Wpadł mi również w oko fragment o wspomnieniach✨. Zgadzam się z tą myślą, chociaż nie zawsze jest tak prosto wracać do tych nawet najprzyjemniejszych wspomnień, nie zważając na wszystko.

,,Dobre wspomnienia trzeba pielęgnować, dbać o nie, bo inaczej znikną w czarnej dziurze niepamięci, jakby nigdy ich nie było''.